Titicacameer
Door: Huub
Blijf op de hoogte en volg Familie
03 Augustus 2017 | Peru, Puno
Woensdag 26 juli,
we zijn niet heel vroeg wakker en zitten rond 8.30 aan het ontbijt. Alleen de eerste die douchte had warm water, de tweede al nauwelijks meer. De eetzaal is ook koud dus we trekken een dikke trui aan. Daarna snel naar buiten de felle zon in. Goed ingesmeerd vanwege de hoogte. In de zon is het warm, in de schaduw meteen een stuk frisser.
De stad oogt logischerwijze in het licht veel prettiger dan gisterenavond.We lopen door het kleine centrum richting het meer, op 15 minuten afstand van ons hotel. We hadden nog geen plan en besluiten de drijvende rieteilanden Uros op eigen gelegenheid te bezoeken. We hebben een kleine afkeer van georganiseerde tours. Dat levert wel steeds extra regelwerk op maar dan kunnen we alles wel op ons eigen tempo doen. Ook levert het wat verrassingen op, leuk en minder leuk. Dat laatste is nu het geval.
De Uros eilanden zijn de meest toeristische eilandengroep in het Titicacameer. De bevolking leefde oorspronkelijk van de visvangst maar die is grotendeels opgedroogd. Daarom trekken ze nu toeristen aan om te laten zien hoe hun tradities in vroeger tijden waren. We denken zelfstandig te kunnen rondlopen maar niets is minders waar. We zitten onvermijdelijk in een toeristische soap waar Barbie een puntje aan kan zuigen. We worden na een mooie boottocht over met meer op één van de eilanden door het hoofd van de familie ontvangen waarna we uitleg krijgen over het ontstaan en behoud van de helemaal uit riet bestaande eilanden. Daarna mogen we met één van de vrouwen mee naar hun hutjes waar ze trachten hun handwerk te slijten. Het opperhoofd sluit ook nog aan omdat hij denkt dat ie bij ons het meeste kans maakt op verkoop. De anderen van de groep zijn allemaal Peruvianen. Pech voor hem. Even later worden we met zachte dwang in een handgemaakte traditionele boot gezet (tegen extra betaling natuurlijk) en varen we naar een ander eiland (het zijn zo'n 90 eilanden die vlak tegen elkaar liggen en elk een familie herbergen) waar we een uur zullen blijven en dus ook hier maar lunchen (grilles trout), ook hier trekken ze handig wat extra soles uit onze portomonaie.
Heel boeiend om de tradities te zien maar de manier waarop niet.
Terug op het vaste land regelen we direct een taxi naar Sullistani, ongeveer 40 minuutjes van Puno. Daar bekijken we de funerary towers, voor-Inca 'begraaf-torens' op de verlaten altiplano. Nu boeiend, rustig, en bovendien zeee mooi aan een meer gelegen.
Als we in Puno terug zijn is de zon onder en eet ik voor het eerst Guinee pig, de alom bekende cavia in Peru, een delicatesse. De rest durft het niet aan. Best lekker, maar weinig vlees dat met moeite van het bot gaat. Dat een goed gegaarde en gekruid kippetje net zo lekker kan zijn hebben we de ober niet verteld. Samen met een Pisco sour een echt Peruviaans maal.
We drinken thee en koffie op dezelfde plaats als gisterenavond. Veel koffietentjes zijn er niet.
groetjes,
HJHWJ
we zijn niet heel vroeg wakker en zitten rond 8.30 aan het ontbijt. Alleen de eerste die douchte had warm water, de tweede al nauwelijks meer. De eetzaal is ook koud dus we trekken een dikke trui aan. Daarna snel naar buiten de felle zon in. Goed ingesmeerd vanwege de hoogte. In de zon is het warm, in de schaduw meteen een stuk frisser.
De stad oogt logischerwijze in het licht veel prettiger dan gisterenavond.We lopen door het kleine centrum richting het meer, op 15 minuten afstand van ons hotel. We hadden nog geen plan en besluiten de drijvende rieteilanden Uros op eigen gelegenheid te bezoeken. We hebben een kleine afkeer van georganiseerde tours. Dat levert wel steeds extra regelwerk op maar dan kunnen we alles wel op ons eigen tempo doen. Ook levert het wat verrassingen op, leuk en minder leuk. Dat laatste is nu het geval.
De Uros eilanden zijn de meest toeristische eilandengroep in het Titicacameer. De bevolking leefde oorspronkelijk van de visvangst maar die is grotendeels opgedroogd. Daarom trekken ze nu toeristen aan om te laten zien hoe hun tradities in vroeger tijden waren. We denken zelfstandig te kunnen rondlopen maar niets is minders waar. We zitten onvermijdelijk in een toeristische soap waar Barbie een puntje aan kan zuigen. We worden na een mooie boottocht over met meer op één van de eilanden door het hoofd van de familie ontvangen waarna we uitleg krijgen over het ontstaan en behoud van de helemaal uit riet bestaande eilanden. Daarna mogen we met één van de vrouwen mee naar hun hutjes waar ze trachten hun handwerk te slijten. Het opperhoofd sluit ook nog aan omdat hij denkt dat ie bij ons het meeste kans maakt op verkoop. De anderen van de groep zijn allemaal Peruvianen. Pech voor hem. Even later worden we met zachte dwang in een handgemaakte traditionele boot gezet (tegen extra betaling natuurlijk) en varen we naar een ander eiland (het zijn zo'n 90 eilanden die vlak tegen elkaar liggen en elk een familie herbergen) waar we een uur zullen blijven en dus ook hier maar lunchen (grilles trout), ook hier trekken ze handig wat extra soles uit onze portomonaie.
Heel boeiend om de tradities te zien maar de manier waarop niet.
Terug op het vaste land regelen we direct een taxi naar Sullistani, ongeveer 40 minuutjes van Puno. Daar bekijken we de funerary towers, voor-Inca 'begraaf-torens' op de verlaten altiplano. Nu boeiend, rustig, en bovendien zeee mooi aan een meer gelegen.
Als we in Puno terug zijn is de zon onder en eet ik voor het eerst Guinee pig, de alom bekende cavia in Peru, een delicatesse. De rest durft het niet aan. Best lekker, maar weinig vlees dat met moeite van het bot gaat. Dat een goed gegaarde en gekruid kippetje net zo lekker kan zijn hebben we de ober niet verteld. Samen met een Pisco sour een echt Peruviaans maal.
We drinken thee en koffie op dezelfde plaats als gisterenavond. Veel koffietentjes zijn er niet.
groetjes,
HJHWJ
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
