Dinsdag 1 augustus

rustig opstaan en ontbijt met banana pancake en de zoveelste scrambled eggs. Koffie uit een zakje, kamille thee en een sapje dat ze hier met water uit de fles maken. Weer proppen we ons in een taxi, Jurre bij Judith op schoot, ik voorin met één grote en twee kleine rugzakken op schoot.

Bus is dus luxe met stoelen die plat kunnen, warne lunch en snack is inbegrepen. De eerste uren gaan voorspoedig, als we langs de kust gaan rijden wordt de route spectaculair mooi. De weg kronkelt omhoog en omlaag door de woestijn, gaat door groene dalen, dan weer direct aan zee met de afgrond van een paar honderd meter. Het allermooiste zijn de brede groene valleien direct uit zee waar we aan beide zijden hoog bovenlangs rijden en daartussen dwars doorsteken.

Dat gaat door totdat we rond 16.00-16.30 het stuk bereiken dat door de aardbeving getroffen is. We staan stil langs de afgrond. Fijn plekje. Langzaam komen we vooruit zonder dat er informatie komt of we nog voor het donker verder kunnen. Het dreigt dat we moeten overnachten als het een uur later donker is en we niet veel zijn oogeschoten. Toch blijft de bus urenlang stationair draaien, blijft de airco aan en kunnen we een filmpje kijken (elke stoel heeft eigen voorziening, reizen in Peru is niet altijd afzien hoor). Dan staan we een uur lang helemaal stil terwijl tegenliggend verkeer door komt. Dat betekent dat er in het donker wel wordt gereden. Als de rode achterlichten van de lange rij wagens voor ons doven lijkt het zeker, we zullen de nacht hier moeten doorbrengen. Plotseling komen de lichten toch weer tot leven en gaan we vooruit. Toch weer hoop en jawel we blijven rijden. We zien niets van de aardbevingsschade maar mogen uiteindelijk toch verder. Das lekker.

Om 2.00, na een reus van 15 uur op het busstation van Nazca aan. Onder begeleiding van de politie lopen we door de stad op zoek naar ons hostel in de hoop dat we midden in de nacht terecht kunnen. Dat kan en rond 2.45 liggen we op bed. Het was een lange maar mooi reis.

groetjes,
HJHWJ